In landen als Libië en Jordanië, waar extreme hitte en watergebrek de traditionele landbouw bedreigen, worden steeds meer boeren en vluchtelingen gered door hydrocultuur, een techniek waarbij gewassen niet in de grond, maar in water worden gekweekt.
Hydrocultuur als antwoord op extreme hitte
De toenemende hittegolven in landen als Libië en Jordanië brengen de voedselzekerheid van deze landen in gevaar. Traditionele landbouwmethoden schieten tekort in deze extreme omstandigheden. Daarom wenden steeds meer boeren zich tot hydrocultuur, een innovatieve teeltmethode waarbij gewassen niet in de grond maar in water worden gekweekt. Deze methode biedt het extra voordeel dat de teelt kan plaatsvinden in temperatuurgecontroleerde tenten, waardoor de gewassen beschermd zijn tegen de verzengende hitte.
Waterbesparing door hydrocultuur
Een van de grote voordelen van hydrocultuur is dat het aanzienlijk minder water vraagt dan traditionele landbouwmethoden. Dit maakt hydrocultuur een bijzonder aantrekkelijke optie voor regio's waar water schaars is. Dankzij systemen die het water opvangen en hergebruiken, is het waterverbruik bij hydrocultuur 28 tot 60 keer lager dan bij de traditionele landbouw. Dit efficiënte waterverbruik kan een cruciale rol spelen in de strijd tegen waterschaarste in droge gebieden, zoals in delen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Niet alleen boeren, maar ook vluchtelingen in bijvoorbeeld Jordanië, ontdekken de voordelen van hydrocultuur. Het is een techniek die relatief eenvoudig te leren is en die weinig ruimte vereist. Hierdoor kunnen gewassen zelfs op kleine oppervlakken, zoals daken, worden gekweekt. Dit biedt mensen die in gebieden met een beperkte toegang tot water wonen, nieuwe mogelijkheden om in hun eigen voedsel te voorzien of een inkomen te genereren.
Uitdagingen bij implementatie van hydrocultuur
Hoewel hydrocultuur veelbelovende mogelijkheden biedt, zijn er ook enkele uitdagingen die overwonnen moeten worden. De initiële kosten van de opzet van een hydrocultuursysteem kunnen hoog zijn, wat een barrière kan vormen voor mensen met beperkte financiële middelen. Verder is er nog een gebrek aan regelgeving en bewustzijn over deze techniek. Dit kan ertoe leiden dat boeren te maken krijgen met onprofessionele dienstverleners. Ten slotte is de techniek in veel gevallen nog afhankelijk van subsidies en donaties van internationale organisaties, wat de duurzaamheid van de methode op de lange termijn in vraag stelt.
