In Estland is de jaarlijkse wolvenjacht hervat, ondanks bezwaren van natuurbeschermers. Er zijn twijfels over de wetenschappelijke basis van de jacht en de methoden om het aantal wolven in het land te tellen.
Twijfel over wetenschappelijke basis van wolvenjacht
De jaarlijkse wolvenjacht in Estland is weer van start gegaan, ondanks de vragen die worden gesteld bij de wetenschappelijke basis ervan. Kritiek is er vooral op de bewering dat de jacht noodzakelijk is om potentieel gevaarlijk gedrag bij wolven te voorkomen. Natuurbeschermers maken zich grote zorgen gezien de onduidelijkheid over hoeveel wolven er daadwerkelijk in het land zijn. Zij vragen zich af of de quota voor de jacht wel realistisch zijn.
Onderzoekers trekken vastgestelde wolvenquota's in twijfel
Het Estse Milieuagentschap heeft besloten dat er dit jaar 144 wolven moeten worden neergeschoten omdat er te veel zouden zijn volgens de conservatieplannen. Echter, wolvenonderzoeker Maris Hindrikson van de Universiteit van Tartu trekt dit in twijfel. Volgens haar zijn de methoden om de wolvenpopulatie te berekenen oud en niet-systematisch, en zijn ze te veel afhankelijk van waarnemingen door jagers. Zij is er niet van overtuigd dat dit een accurate weergave geeft van het werkelijke aantal wolven in Estland.
De Estse overheid stelt dat de wolvenjacht onmisbaar is vanwege de economische schade die wolven aanrichten door schapen aan te vallen. Volgens cijfers van het Estse Milieubord zijn er in 2022 al 946 schapen gedood door wolven. Dat aantal is in 2023 al overschreden, ondanks dat het jaar nog niet voorbij is.
Ondanks de argumenten van de overheid, betwijfelt Hindrikson of de jacht de juiste oplossing is. Zij wijst op wetenschappelijk onderzoek dat zou aantonen dat jacht het aantal door wolven gedode schapen niet vermindert. Volgens Hindrikson kunnen dodelijke oplossingen zelfs averechts werken, omdat ze wolven juist ertoe kunnen aanzetten om vee te gaan jagen.
Alternatieve oplossingen voor wolvenproblematiek voorgesteld
Hindrikson suggereert dat er betere manieren zijn om het probleem aan te pakken. Ze pleit voor het zorgen voor voldoende natuurlijke prooien in het wild, zoals herten en wilde zwijnen. Daarnaast zouden boeren meer hekken moeten bouwen en waakhonden in moeten zetten om wolven af te schrikken. Ze merkt op dat we vaak horen over aanvallen op schapen, maar dat boeren vaak geen preventieve maatregelen hebben genomen. Volgens Hindrikson is het makkelijk om de wolven de schuld te geven, terwijl mensen vaak zelf bijdragen aan het probleem.
